ΟΜΟΡΦΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ

   Οι θυμωμένες νύχτες
διεκδικούν τα όνειρά μου,
εις μάτην...
οι μιζέριες των καιρών
την χαρά μου,
εις μάτην...
   Στο στόχο μου
που σχήμα δεν έχει ακόμα
δίνω χρόνο,
πιστωτική κάρτα δεν βγάζω
για ν' αγοράσω το φόβο
σε τιμή ευκαιρίας.
   Ακροβάτης
και γουστάρω...
ξυπόλητη
κι αποθέτω αναθήματα
στους θεούς μου...
μεθυσμένη
και τραγουδώ το ανέφικτο...
   Μεγάλωσα και μικραίνω
για να χωράω στα παιδικά μου ρούχα
και να βλέπω
όμορφο τον κόσμο
τα πάντα μεγάλα και θαυμαστά.
   Μια φορά κι έναν καιρό
ήμουν "εγώ"
μετά βρήκα το "είμαι"
και ζούν αυτοί καλά
κι εγώ καλύτερα...

Περιεργο συναισθημα...
να νοιωθεις πως οτι ειχες να δωσεις
το εδωσες,
λιγο... πολυ, αυτο ειχες
οτι ηξερες... το διδαξες
βοηθησε... δεν βοηθησε, το εκανες
οτι σκεφτηκες... το μοιραστηκες
σε καταλαβαν η οχι δεν σε αφορα,
δεν ηταν αυτο το ζητουμενο...
οτι εννοιωσες...το εζησες
σπαζοντας μουτρα... αλλαζοντας δερμα
...γλυστρωντας και σκαρφαλωνοντας,
χορευοντας... ονειροβατωντας... με κλαμα
με τραγουδι...
Και τωρα να θελεις
μονο να θελεις
κι αυτο το "θελω" να ειναι ρευστο,
ταξιδιαρικο
να εχει αλλους τοπους
αλλα χρωματα,
αλλους ανθρωπους...
ενα "θελω" υγρο και δροσιστικο
κατι σαν κυμα
σαν φιλι...