Η καταιγίδα ... του μυαλού

χωρίς χαλάζι οδυνηρό στο βλέμμα,

χωρίς πλημμύρα στα υπόγεια 

της φωλιάς

χωρίς κεραυνούς να σχίζουν αμφιβληστροειδείς...

μόνο σκοτεινά κύματα,

 ρυάκια από συγχυσμένα χρώματα

στα κανάλια των νευρώνων

και αποστάσεις δεκάτου του χιλιοστού

από το "έμφρον"

ως το "άλογον"....

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΗΣ ... ΛΟΓΙΚΗΣ!!!

   Περπατάω στα υγρά δρομάκια και νοιώθω σαν να γέρνω πότε απ' τη μιά και πότε απ' την άλλη, σαν να απόκτησα ξαφνικά πρόβλημα ισορροπίας... Συγνώμη, ρωτάω τον περαστικό, σας φαίνεται να παραπατάω; Όχι κυρία μου, μιά χαρά πάτε, καλέ τι γλυκό σκυλάκι είναι αυτό; πως το λένε; εδώ κοντά μένετε; Πόση αγένεια είναι να απομακρυνθείς χωρίς να δώσεις μιά απάντηση... αλλά συγνώμη φίλε, κουβαλάω μαζί μου κάποιες φιλίες που με προβλημάτισαν, κάποιους συγγενείς που με τραβάνε προς τα κάτω, και δυό-τρία πραγματάκια που ξαφνικά δεν είμαι σίγουρη αν τα θέλω ή δεν τα θέλω.
   Και το μυαλό μου νοιώθει την χαλαρότητα στο σκοινί και παίρνει το πάνω χέρι. Έχει στερηθεί τον ηγετικό του ρόλο εδώ και πολύ καιρό και δοθείσης της ευκαιρίας ορμά μπροστά και πλέκει τα σενάριά του, φτιάχνει τους λαβυρίνθους του, ανοίγει τις σκοτεινές του τρύπες. Αυτή η έκτη αίσθηση που ξέρει τι είναι το καλό και τι είναι το κακό γιά μένα, το έχει βουλώσει για τα καλά, λες και δεν ξέρει ότι την έχω ανάγκη, αλλά έτσι γίνεται πάντα,

όταν δουλεύει το μυαλό μου, βουβαίνεται η διαίσθησή μου.
  Η ηλικιωμένη κυρία από το απέναντι πεζοδρόμιο διασχίζει την απόσταση που μας χωρίζει, ξεδιπλώνει ένα πλατύ χαμόγελο και μου λέει καλησπέρα. Το δικό μου χαμόγελο φυτρώνει εντελώς αντανακλαστικά, αλλά παραμένει οικειοθελώς, ενώ οι πρώτες δροσερές σταγόνες της βροχής προσγειώνονται στο πρόσωπό μου. Όσο χαμογελάω, το μυαλό συρρικνώνεται, λουφάζει στην κώχη του, αδύναμο σαν να το έβρασα στον ατμό. Μιά άγνωστη, ένα χαμόγελο και μερικές σταγόνες... και ξαφνικά δεν γέρνω. Επιστρέφω κουβεντιάζοντας με την έκτη, που ξαναπήρε τ' απάνω της ... πάω να κανονίσω ένα ταξίδι, κι όταν γυρίσω... έχει ο Θεός !!!!!!!!!!!