ΔΗΛΟΣ, ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ (Delos, the island of light)

   ΟΜΟΡΦΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ

   Οι θυμωμένες νύχτες
διεκδικούν τα όνειρά μου,
εις μάτην...
οι μιζέριες των καιρών
την χαρά μου,
εις μάτην...
   Στο στόχο μου
που σχήμα δεν έχει ακόμα
δίνω χρόνο,
πιστωτική κάρτα δεν βγάζω
για ν' αγοράσω το φόβο
σε τιμή ευκαιρίας.
   Ακροβάτης
και γουστάρω...
ξυπόλητη
κι αποθέτω αναθήματα
στους θεούς μου...
μεθυσμένη
και τραγουδώ το ανέφικτο...
   Μεγάλωσα και μικραίνω
για να χωράω στα παιδικά μου ρούχα
και να βλέπω
όμορφο τον κόσμο
τα πάντα μεγάλα και θαυμαστά.
   Μια φορά κι έναν καιρό
ήμουν "εγώ"
μετά βρήκα το "είμαι"
και ζούν αυτοί καλά
κι εγώ καλύτερα...

Περιεργο συναισθημα...
να νοιωθεις πως οτι ειχες να δωσεις
το εδωσες,
λιγο... πολυ, αυτο ειχες
οτι ηξερες... το διδαξες
βοηθησε... δεν βοηθησε, το εκανες
οτι σκεφτηκες... το μοιραστηκες
σε καταλαβαν η οχι δεν σε αφορα,
δεν ηταν αυτο το ζητουμενο...
οτι εννοιωσες...το εζησες
σπαζοντας μουτρα... αλλαζοντας δερμα
...γλυστρωντας και σκαρφαλωνοντας,
χορευοντας... ονειροβατωντας... με κλαμα
με τραγουδι...
Και τωρα να θελεις
μονο να θελεις
κι αυτο το "θελω" να ειναι ρευστο,
ταξιδιαρικο
να εχει αλλους τοπους
αλλα χρωματα,
αλλους ανθρωπους...
ενα "θελω" υγρο και δροσιστικο
κατι σαν κυμα
σαν φιλι... 

29 ΠΑΥΛΕΣ- 7 ΤΕΛΕΙΕΣ

Ουράνια Προφητεία: Ολόκληρη η ταινία

Ουράνια Προφητεία: Ολόκληρη η ταινία

Η καταιγίδα ... του μυαλού

χωρίς χαλάζι οδυνηρό στο βλέμμα,

χωρίς πλημμύρα στα υπόγεια 

της φωλιάς

χωρίς κεραυνούς να σχίζουν αμφιβληστροειδείς...

μόνο σκοτεινά κύματα,

 ρυάκια από συγχυσμένα χρώματα

στα κανάλια των νευρώνων

και αποστάσεις δεκάτου του χιλιοστού

από το "έμφρον"

ως το "άλογον"....

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΗΣ ... ΛΟΓΙΚΗΣ!!!

   Περπατάω στα υγρά δρομάκια και νοιώθω σαν να γέρνω πότε απ' τη μιά και πότε απ' την άλλη, σαν να απόκτησα ξαφνικά πρόβλημα ισορροπίας... Συγνώμη, ρωτάω τον περαστικό, σας φαίνεται να παραπατάω; Όχι κυρία μου, μιά χαρά πάτε, καλέ τι γλυκό σκυλάκι είναι αυτό; πως το λένε; εδώ κοντά μένετε; Πόση αγένεια είναι να απομακρυνθείς χωρίς να δώσεις μιά απάντηση... αλλά συγνώμη φίλε, κουβαλάω μαζί μου κάποιες φιλίες που με προβλημάτισαν, κάποιους συγγενείς που με τραβάνε προς τα κάτω, και δυό-τρία πραγματάκια που ξαφνικά δεν είμαι σίγουρη αν τα θέλω ή δεν τα θέλω.
   Και το μυαλό μου νοιώθει την χαλαρότητα στο σκοινί και παίρνει το πάνω χέρι. Έχει στερηθεί τον ηγετικό του ρόλο εδώ και πολύ καιρό και δοθείσης της ευκαιρίας ορμά μπροστά και πλέκει τα σενάριά του, φτιάχνει τους λαβυρίνθους του, ανοίγει τις σκοτεινές του τρύπες. Αυτή η έκτη αίσθηση που ξέρει τι είναι το καλό και τι είναι το κακό γιά μένα, το έχει βουλώσει για τα καλά, λες και δεν ξέρει ότι την έχω ανάγκη, αλλά έτσι γίνεται πάντα,

όταν δουλεύει το μυαλό μου, βουβαίνεται η διαίσθησή μου.
  Η ηλικιωμένη κυρία από το απέναντι πεζοδρόμιο διασχίζει την απόσταση που μας χωρίζει, ξεδιπλώνει ένα πλατύ χαμόγελο και μου λέει καλησπέρα. Το δικό μου χαμόγελο φυτρώνει εντελώς αντανακλαστικά, αλλά παραμένει οικειοθελώς, ενώ οι πρώτες δροσερές σταγόνες της βροχής προσγειώνονται στο πρόσωπό μου. Όσο χαμογελάω, το μυαλό συρρικνώνεται, λουφάζει στην κώχη του, αδύναμο σαν να το έβρασα στον ατμό. Μιά άγνωστη, ένα χαμόγελο και μερικές σταγόνες... και ξαφνικά δεν γέρνω. Επιστρέφω κουβεντιάζοντας με την έκτη, που ξαναπήρε τ' απάνω της ... πάω να κανονίσω ένα ταξίδι, κι όταν γυρίσω... έχει ο Θεός !!!!!!!!!!!