Translate

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝΤΡΕΣ!!! (μέσα από στίχους......)

ΑΝΤΡΕΣ!!!
   Είδος προσφερόμενο για επιστημονικές μελέτες … είδος συλλεκτικό … είδος προς εξαφάνιση … είδος, μερικές φορές, προς αποφυγήν!
Σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται ως προστατευόμενο. Στην πορεία των αιώνων και στην προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα στις ισχυρές μητριαρχικές κοινωνίες, ανέπτυξε δεξιότητες, τεχνικές και μεθόδους που τελικά όσοι επέζησαν, σήμερα έχουν εξελιχθεί σε κάτι δύσκολα περιγράψιμο και άκρως επικίνδυνο. Ειδικά αν κάνετε το λάθος και τους δείτε σαν το «μωρό» σας, άδολους κι αθώους, με καλές και αγαθές προθέσεις! Συμπεριφερθείτε του σαν τέτοιο, αλλά μην το εμπιστευθείτε ποτέ σαν τέτοιο.
Εμείς μάλλον έχουμε όλες τις ιδιότητες που μας καταμαρτυρούν. Είμαστε σκληρές, ανθεκτικές, επίμονες, πονηρές, πανούργες, μπορούμε άνετα να γίνουμε σκύλες, έχουμε –οι περισσότερες- πολύ καλή σχέση με το ψέμα (αν αποφασίσουμε να το πούμε) και τεράστιες υποκριτικές ικανότητες (όλες κρύβουμε μέσα μας μια μικρή η μεγάλη Κατίνα Παξινού).Δεν ανέφερα τα καλά μας γιατί δεν είναι αυτά το θέμα μας.  Λίγο έξυπνος να είναι όμως ένας άντρας, μπορεί να τα ανιχνεύσει όλα αυτά. Αυτοί δεν ανιχνεύονται! Είναι σαν τα kinder-έκπληξη. Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν μέσα τους, μέχρι ν’ αποφασίσεις να τα φας!
Δυο καρδιές απόψε μ’ αγκαλιάζουνε, δυο αγάπες, δυο φωτιές, πυρκαγιές ανάβουν να με κάψουνε, δυο παράπονα, δυο ματιές.
Άντρας με δυο γυναίκες να λιώνουν για πάρτη του φυσικά και δεν επιτρέπεται να γκρινιάζει. Αφού οι περισσότεροι το έχουν γραμμένο με νέον στο κούτελο: Θέλω να καώ από δυο γυναίκες.
Πάρτε μια κολλητή με χιούμορ, πηγαίνετε ακόμα και στο πιο σοβαρό μπαράκι και κάντε μια κοινωνική έρευνα, σε πόσους θα το προτείνετε και πόσοι θα σας πουν «όχι»!
Εδώ που τα λέμε (δις), τις περισσότερες φορές, εμείς οι άντρες φταίμε. Θέλουμε τη γυναίκα μας στο σπίτι μας κλεισμένη, να’ μαστε εμείς ελεύθεροι κι εκείνη παντρεμένη.
Κ ενώ εμείς χαιρόμαστε και την περνάμε ωραία, βρίσκεται κι η γυναίκα μας μ’ ευχάριστη παρέα.
   Μην ξεγελιέστε! Απλή αναλαμπή ήταν. Του ήρθε μια φλασιά, το σκέφτηκε, το ξέχασε!
Σιγά μη συμβαίνει σ’ αυτόν. Μπορεί στους φίλους του, στον κουμπάρο του, στον γείτονα, σ’ άλλον πλανήτη, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας! ΟΧΙ σ’ αυτόν. ΟΧΙ η δική του γυναίκα. Του έχει τυφλή εμπιστοσύνη αφ’ ενός , κι αφ’ ετέρου, δεν έχει μάτια για άλλον άντρα.
Εγώ θα γίνω φονιάς και θα σκοτώσω την καρδιά μου, να μην ξαναγαπήσω. Κάνει λάθη η καρδιά μου και παιδεύομαι. Θα την σκοτώσω την καρδιά και θα την κάψω στην φωτιά.
   Αν τα καταφέρεις και την βρεις! Μόνο με GPS προηγμένης τεχνολογίας. Συνήθως δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι που ακριβώς βρίσκεται. Το μεγαλύτερο ποσοστό τη χάνει σε μια ηλικία από σαράντα έως πενήντα. Και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του ποσοστού δεν την ξαναβρίσκει ποτέ! Κάπου θαμμένη στο σπίτι; Κάπου σ’ άλλη συνοικία; Κάπου στο δρόμο; Στη νύχτα; Στο παρελθόν; Στο μέλλον; Στο ίσως;
Οδηγώ και σε σκέφτομαι κι είναι αυτό επικίνδυνο, με τη σκέψη σε σένανε να ξεφύγω τον κίνδυνο.
   Το αγαπημένο σχόλιο της κολλητής μου είναι: άντρες!!! Σκατά στο κεφάλι τους!
Όχι καλή μου, δεν έχουν σκατά στο κεφάλι τους. Γυναίκες έχουν, ακόμα και τις ώρες που απαγορεύεται, ακόμα και τις ώρες που ο (πιθανός) εγκέφαλός τους υποτίθεται ότι αναπαύεται, ΟΛΕΣ τις ώρες. Και την πληρώνει ο παππούς με το καβουράκι στην αριστερή της Αθηνών- Λαμίας (άλλος αυτός, αυτός έχει ξεχάσει όχι μόνο τις γυναίκες, αλλά και το να αλλάζει ταχύτητες). Την πληρώνει ο νταλικιέρης (που σαράντα οκτώ ώρες ξύπνιος, τον έχει ψιλοπάρει πια εκεί κάπου κοντά στα Οινόφυτα) κι εγώ που είμαι υπερ-αισιόδοξη πιστεύοντας ότι θα σταματήσουν στο stop  κι εσύ φίλε μου που προς στιγμήν την θέση των γυναικών στο μυαλό σου την πήραν οι δύο επιταγές σου που σφραγίζονται από στιγμή σε στιγμή.
   Σκεφτείτε όλο το πακέτο και χαρίστε στον σύντροφό σας την μαγνητική κορνιζούλα  με τη φωτογραφία της κορούλας σας «Μπαμπά μη τρέχεις». Μπορεί να μην τον αποτρέψει από το να τρέχει, ίσως όμως να βοηθήσει να μην σκέφτεται τόσο πολύ την γκόμενα!
Αφού στο είχα πει και μου ‘χες πει πως είμαι σωστός, ότι η σχέση πρέπει να είναι σχέση κι όχι δεσμός
   Του το ‘πες; Καλά να πάθεις. Θα στο χτυπάει κάθε φορά που θα τολμάς να ζητήσεις κάτι περισσότερο απ’ αυτά που ο ίδιος κρίνει ότι καθορίζουν την σχέση και δεν απειλούν να την κάνουν δεσμό. Αυτή η συνομοταξία των αντρών, έχει την τάση κάθε φορά που μέσα στην συναισθηματική μας σύγχυση συμφωνούμε  με μια αμπελοφιλοσοφία τους, να την καταγράφει στο σκληρό, να την ανακαλεί κατά περίπτωση και να μας την γυρνάει μπούμεραγκ.
Ζηλεύω που είσαι όμορφη και όλοι σε κοιτάζουν
   Είσαι όμορφη, σε κοιτάζουν όλοι κι αυτός ζηλεύει, με αποτέλεσμα ο ίδιος να υποφέρει κι εσένα να σου κάνει τη ζωή ποδήλατο.
   Δεν είσαι όμορφη, δεν σε κοιτάει κανείς, όμως δεν σε κοιτάει ούτε αυτός!!!
   Σε κάτι τέτοιους χρειάζεται να έχεις λεφτά για πέταμα, να σε γνωρίσουν καλλονή, μετά από μια πλαστική να τους παρουσιαστείς σαν τη Βασιλειάδου στη θεία απ’ το Σικάγο, κι εκεί, αμέσως μετά το έμφραγμα και ακριβώς πριν ξεκινήσει το ασθενοφόρο (περιττό να πούμε ότι θα τον συνοδεύετε στο προσκεφάλι του), να του πείτε: Για σένα το έκανα αγάπη μου, δεν μπορούσα να σε βλέπω να υποφέρεις!
   Αν επιζήσει, ξανακάνετε μια πλαστική και τον χωρίζετε, γιατί σίγουρα θα του έχει μείνει κουσούρι! Εσείς με την εμφάνισή σας, δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα να βρείτε άλλον!
Μη με ξεμυαλίσεις, είμαι παντρεμένος κι από τα λαθραία τα φιλιά καμένος!
   Άρα δεν είναι η πρώτη φορά. Serial killer ο σύζυγος. Και θεωρεί και τον εαυτό του καμένο. Α, ρε γιαγιά με τις παροιμίες σου, «γάτος γ…εί και γάτος σκούζει» έλεγε. Ξέρεις τι είναι να θες να τιμήσεις το στεφάνι σου και να σε ξεμυαλίζουν γυναίκες που δεν έχουν κανένα σεβασμό στους ιερούς θεσμούς;
   Όλοι έχουμε το δικαίωμα να διαχειριστούμε τη ζωή μας κατά το δοκούν, αλλά το δισάκι μας πρέπει να έχει δύο θήκες, μία για τις επιθυμίες μας και μία για τις ευθύνες μας.
Αν μ’ αγαπάς να το φωνάζεις, μη μου το λες ψιθυριστά
   Φυσικά αυτός τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν κάνει το ίδιο, αλλά αντικαθιστά κιόλας το «σ’ αγαπώ» με το «εξυπακούεται», που αρκετές φορές ακολουθείται από το «μα καλά, πρέπει να στο πω; Δεν το βλέπεις μόνη σου;».
    Η μόνη περίπτωση να σου φωνάζει ένας άντρας το δικό του σ’ αγαπώ, είναι να μην έχει πεισθεί ακόμα εντελώς για το δικό σου! Μόλις πεισθεί, το μόνο που ακούς από κει και πέρα, είναι Simon and Garfunkel, The sound of silence!!!
Μπες μες το καμπριολέ, πάμε για κανά καφέ
Όλοι  ξέρουμε τι σημαίνει για πάρα πολλούς άντρες το αυτοκίνητό τους. Όπως επίσης ότι τα «καμπριολέ» αγοράζονται όχι γιατί προσφέρουν μια αίσθηση μεγαλύτερης ελευθερίας στον οδηγό, αλλά γιατί ως επί το πλείστον πουλάνε καλύτερη «μούρη».
   Η μούρη όμως, αν θέλουμε να την πουλήσουμε σωστά, είναι ολόκληρη επιστήμη. Αν έχεις σταματήσει μόνο στις γνώσεις του Δημοτικού, έχεις μεγάλες πιθανότητες να γελοιοποιηθείς αντί να εντυπωσιάσεις. Δεν ξεκινάς μ’ ένα καμπριολέ των –τουλάχιστον- τριάντα χιλιάδων ευρώ, για να συνεχίσεις μ’ έναν καφέ των τριών ευρώ! Η σωστή «μούρη» είναι πακέτο!
Τι σόι άντρας είσαι συ ρωτώ, που με κερνάς μονάχα πόνο, και δεν σε νοιάζει που για σένα εγώ, στο κλάμα πάλι βαλαντώνω;
   Είναι από το ίδιο σόι που κατάγονται οι περισσότεροι! Κουβαλάνε το DNA των προγόνων τους και δυστυχώς το μεταφέρουν και στους απογόνους τους. Όσο για σένα, είσαι μια φαντασιόπληκτη γκρινιάρα και τερατολόγος που το τόσο, το κάνει τόοοοοοσο. Αντί όμως να αναρωτιέσαι για το γενεαλογικό δέντρο του καλού σου, δεν κοιτάς καλύτερα πως θα ξεμπλέξεις απ’ αυτόν τον άντρα που θεωρείς (επειδή τον αγαπάς) ότι μακριά του θα είσαι δυστυχισμένη, και μένεις κοντά του και είσαι δύο φορές δυστυχισμένη!
Θέλω να πίνω, να μεθάω, θέλω να πίνω για σένα π’ αγαπάω. Για σένα ξενυχτάω, για σένανε τα σπάω, θέλω να πίνω για σένα π’ αγαπάω
   Εκατομμύρια  άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο πονάνε καθημερινά, εξ αιτίας μιάς αγάπης. Δε σέρνονται όμως στα πεζοδρόμια χαράματα, πίττα στο μεθύσι. Δεν θέλει να πίνει για σένα, θέλει γενικά να πίνει, κι ότι υπάρχεις κι εσύ, απλά του δίνει την δικαιολογία για να πίνει περισσότερο.
Μια γυναίκα τη ζωή μου πάντα την κανόνιζε (αφού την άφηνες … ), μια γυναίκα στη ζωή μου πάντα, έμπαινε κι αλώνιζε (ξαναλέω: αφού την άφηνες … )
   Μεγάλοι άντρες που έγιναν γνωστοί από το δημιουργικό τους έργο η μέσα από μια ξεχωριστή και εμπνευσμένη ζωή, έχουν δηλώσει ότι πίσω τους υπήρχε μία γυναίκα που τους ενέπνεε, τους στήριζε και τους επαναφόρτιζε. Οι περισσότεροι αναφέρονται σ’ αυτήν σαν την «μούσα» τους. Πολύ μεγάλος όμως αριθμός μικρών αντρών, αρέσκεται στο να αποδίδει στην ύπαρξη μιας γυναίκας κάθε άστοχη επιλογή κι επιπολαιότητα που έκανε, κάθε κακιά συνήθεια που απέκτησε και κάθε καταστροφή που προκάλεσε. Εδώ τη γυναίκα δεν την αποκαλούν μούσα, είναι αυτή που κανονίζει τη ζωή τους, αυτή που μπαίνει μέσα κι αλωνίζει. Αυτοί το έκαναν, εσείς όμως serche la fame! Και μετά σου λέει ότι το μέγεθος δεν μετράει …
Φήμες, φήμες, μην ακούς τις φήμες, μονάχα με τα μάτια σου αν μ’ είδες!
   Η απιστία δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τον ηλεκτρισμό η με τον πυρήνα του ατόμου. Αυτά υπάρχουν, ακόμα κι αν δεν τα βλέπουμε.
   Η απιστία αποκτά την ύπαρξή της με το να πιάσεις τον καλό σου όπως τον γέννησε η μάνα του, να ποτίζει ξένες αυλές πάνω στο δικό σας κρεβάτι, αλλά και πάλι παίζει ν’ αμφισβητηθεί: αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις!!!
Ξέρω τόσα πολλά, μυστικά του έρωτα, που μπορώ και να σε τρελάνω
   Αλήθεια, μετά από τόσους αιώνες επαναλαμβανόμενου sex ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους, πόσα άραγε μυστικά του έρωτα κατάφεραν να παραμείνουν μυστικά; Και να τα ξέρει ΑΥΤΟΣ;
Σ’ αγαπώ γιατί μου θυμίζεις τη μάνα μου
Βαριά κουβέντα απ’ τα χείλη ενός άντρα. Παρ’ όλο που υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, οι περισσότεροι το κρύβουν επιμελώς. Αν είσαι από τις τυχερές που σου το είπε, φύγε ΤΩΡΑ!
Μάλλον δεν μπορείς να φανταστείς τι ζωή σε περιμένει. Του τη θύμησες αρχικά και σ’ αγάπησε. Από δω και πέρα θα είσαι μόνιμα ένα συγκρίσιμο στοιχείο που θα καλείσαι καθημερινά να επιβεβαιώνεις ότι ΝΑΙ, της μοιάζεις.
Κι αν η πεθερά σου είναι ακόμα εν ζωή, τρεις φορές χειρότερα. Αφού της μοιάζεις, δεν υφίσταται θέμα διαφορετικής άποψης. Ότι πει η μητέρα (φέτος μωρό μου η μαμά σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να κάναμε μαζί ΤΗΣ διακοπές στο χωριό κι απ’ όσο φαντάζομαι, κάτι τέτοιο θα σου άρεσε πολύ)!
Αυτός σου είπε γιατί σ’ αγαπάει, εσύ το πήρες αψήφιστα!

Και σ’ αγαπώ μ’ ένα άλφα κεφαλαίο, κι ένα ωμέγα που όταν το προφέρω κλαίω
   Αυτοί οι στίχοι ανήκουν στην κατηγορία «μεγάλα λόγια, μεγάλων ανδρών». Εγώ πάντως δοκίμασα να προφέρω τη λέξη δίνοντας βαθύ τόνο, μεγάλη ένταση και βαριά χροιά στο άλφα (για να εκφράσω το κεφαλαίο) και τραβώντας πολύ το ωμέγα (για να δείξω στον αναλφάβητο ακροατή ότι είναι ωμέγα κι όχι όμικρον) που του πρόσθεσα τελειώνοντας, κολλητά, με την ίδια αναπνοή, γοερό κλάμα.
   Μέχρι κι οι τοίχοι που συνήθως μένουν αδιάφοροι σ’ αυτά που κάνω, ακόμα γελάνε!

   Από την φύση μου είμαι ένας αρκετά δίκαιος και καλοπροαίρετος άνθρωπος. Όλος αυτός ο λιθοβολισμός που υπέστη το αντρικό φύλο μέσα στα σχόλιά μου, δεν καθρεφτίζει την άποψη που έχω για ΟΛΟΥΣ τους άντρες.  Υπάρχουν κι είχα την τύχη να ΓΝΩΡΙΣΩ  έναν –δύο- απ’ αυτούς, άντρες πολύ  ισορροπημένοι, ευαίσθητοι, με φωτεινά κι ανοιχτά μυαλά, τρυφερές καρδιές και ποιοτικά συναισθήματα. Άντρες που τους καθορίζει η ειλικρίνεια κι η ευθύτητα. Άντρες που διεκδικώντας μια γυναίκα ξέρουν πολύ καλά γιατί το κάνουν. Που μπορούν να δεχτούν πολλά και ΕΧΟΥΝ να δώσουν πολλά. Άντρες που όχι μόνο ζητάνε, αλλά ΚΑΙ αντέχουν την ειλικρίνεια. Και αγαπάνε με την καρδιά κι όχι με τη λογική.
   Το νοιώθω, μου έρχεται η ερώτηση:
«Καλά και που κρύβονται αυτοί οι άντρες;»
   Σ’ αυτό που ξέρω σίγουρα να απαντήσω, είναι το γιατί κρύβονται. Για να γλυτώσουν από τις αντίστοιχες μεταλλάξεις του δικού μας είδους, που μεγαλώνουν και μπαίνουν στη ζωή αποφασισμένες να μεταχειριστούν, να εκμεταλλευτούν και να ευνουχίσουν, κάθε τι αρσενικό που θα βρεθεί στην πορεία τους. Γυναίκες εκτελεστές συναισθημάτων, αρχών, αξιών και ρόλων,, έχουν κάνει όλους αυτούς τους υπέροχους άντρες να χτίσουν καταφύγια σε μέρη δύσβατα, και να κρυφτούν εκεί.
   Πολλά θα έδινα για να μάθω αυτό το ΠΟΥ.



Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Όπου υπάρχουν συμβιβασμοί ...δεν υπάρχει ταξίδι

   Κι αν τα φύλλα πέφτουν
Μπροστά στα πόδια σου
Μη λυπηθείς.
   Κι αν η βροχή
Πλημμυρίσει τη στενή σου κάμαρη
Μην τρομάξεις.
   Κι αν το βράδυ
Πέσει ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις,
Μην αγανακτήσεις.

   Κι οι μέρες πέφτουν
Μπροστά στα πόδια σου
Άκαρπες και άδειες,
Μα δεν λυπάσαι.
   Και τα δάκρυα πλημμυρίζουν
Τη μικρή σου ψυχή,
Μα δεν τρομάζεις.
   Κι η νύχτα
Αγκάλιασε ξαφνικά τη σκέψη σου,
Μα δεν αγανάκτησες.




Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Κάθε ταξιδιώτης, τον ίδιο σταθμό τον βλέπει με τα δικά του μάτια....


ΣΥΝΩΝΥΜΙΑ


Α. Νίκος


   Ο Νίκος έβαλε το κλειδί στην πόρτα, έχοντας στο μυαλό του δύο εικόνες, τη μία στο αριστερό τμήμα του που τον απεικόνιζε σε μια μπανιέρα με ζεστό νερό και αφρόλουτρο και την άλλη στο δεξί, που τον ήθελε στον καναπέ, με το τραπεζάκι μπροστά του να φιλοξενεί μια μακαρονάδα και μια μπύρα, με τον Παναθηναϊκό στην τηλεόραση απέναντι.
   Το σαλόνι ήταν εντελώς άδειο… κυριολεκτικά! Δεν υπήρχαν έπιπλα, εκτός από μια παλιά μπρεζέρα της νονάς του που την είχαν εκεί για συναισθηματικούς λόγους, κι ένα βοηθητικό σκαμπώ  που συνήθιζε να ακουμπάει τα πόδια του. Ούτε καναπές, ούτε πολυθρόνες, ούτε τραπεζάκια, ούτε μπαράκι, ακόμα και τα διακοσμητικά και οι πίνακες έλειπαν!
   Η ίδια εικόνα τον περίμενε και στην κουζίνα, όπου αυτά που είχαν μείνει πίσω ήταν  δυό – τρία πιάτα, δυό – τρία πειρούνια και μαχαίρια,, δυό – τρία ποτήρια και ο φούρνος μικροκυμάτων! Στην κρεβατοκάμαρα, μόνο το διπλό κρεβάτι, άδειες ντουλάπες, με τα δικά του μόνο ρούχα να κρέμονται σαν με αμηχανία στον άπλετο πια χώρο που είχαν . Δυο πετσέτες, δυο σεντόνια, δυο μαξιλαροθήκες, ένα πάπλωμα (καλωσύνη της!!!). Στο καθιστικό,μέσα στο κέντρο του δωματίου, το πολυμηχάνημα γυμναστικής που είχε κάνει δώρο στον εαυτό του τα Χριστούγεννα. Στο μπάνιο την απουσία προσπαθούσε να την ξεγελάσει μια … οδοντόβουρτσα και τα προσωπικά του είδη υγειινής.
   Τα μπαλκόνια όμως ήταν το μοιραίο χτύπημα. Ούτε μια γλάστρα, ακόμα και τα φυτά απ’ τις ζαρντινιέρες είχε ξεριζώσει η βρώμα! Σπασμένα κλαδάκια και τσακισμένα φύλλα ήταν διάσπαρτα στα πλακάκια. Προχώρησε να πάρει τη μάνικα να τα σπρώξει, -περισσότερο για να ξεπλύνει τη φρίκη του- κι αυτή φευγάτη!!!
   Ούτε δευτερόλεπτο! Ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα εκεί μέσα, τουλάχιστον όχι τώρα, όχι σήμερα. Έκλεισε την πόρτα με μεγάλη προσοχή να μην κάνει καθόλου θόρυβο, λες κι αν άκουγαν οι γείτονες, θα μάθαιναν αυτόματα τι κρυβόταν πίσω της. Λες και δεν ήξεραν ήδη, ένα ολόκληρο σπίτι πήρε πόδι μέσα σ’ ένα πρωϊνό και δεν πήραν είδηση τίποτα. Μάλλον αυτό ήταν, δεν ήθελε να δηλώσει την παρουσία του γιατί θα ήταν σαν να δηλώνει και την επίγνωση ότι τον είχε παρατήσει. Θα κοιμόταν στον αδερφό του σήμερα, κι αύριο θα κοίταζε τι θα κάνει από δω και μπρος με μεγαλύτερη ψυχραιμία.
   Ύπουλη! Να τι ήταν, ύπουλη. Του είχε δώσει πριν δυό – τρεις μήνες ένα τελεσίγραφο, αλλά δεν το πήρε και τόσο στα σοβαρά, θεωρώντας ότι το έκανε πάνω στα νεύρα της. Μεγάλο σφάλμα απ’ ότι φαίνεται. Αλλά πάντα έτσι ήταν η Σοφία, εγωίστρια και πεισματάρα. Όλα έπρεπε να γίνονται με το δικό της τρόπο και στον δικό της χρόνο. Ό,τι αποφάσιζε έπρεπε να είχε γίνει «χτες»! Ισχυρογνώμων, όλα τα ήξερε και δεν έδινε φράγκο για το τι θα πει ο κόσμος. Εντάξει, είχαν μια αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας, δεκάξι χρόνια ήταν ικανά να δημιουργούν χάσματα και δυσκολία στη συνεννόηση. Αλλά με λίγη καλή διάθεση, όλα μπορούν να διορθωθούν. Δηλαδή που ήταν το παράλογο να μην θέλει παιδιά στα σαρανταδύο του, όταν ήδη είχε άλλα τρία από δύο προηγούμενους γάμους; Γιατί δεν μπορούσε να έχει τόση δα κατανόηση για τους δικούς του , που φυσικό ήταν να την αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά, θεωρώντας την υπεύθυνη για το δεύτερο διαζύγιό του; Σιγά – σιγά θα την αποδεχόντουσαν κι όλα θα έμπαιναν στη θέση τους.
  Η αλήθεια είναι ότι η Σοφία έμαθε για τα τρία παιδιά και τα δύο διαζύγια, αφού είχαν ήδη αρραβωνιαστεί κι ο Νίκος δεν μπήκε καν στη διαδικασία να το διευκρινίσει στους δικούς του. Να άλλο ένα μείον της, δεν του συγχώρεσε ποτέ! Το ότι της το έκρυψε…
   Και ποια ήταν δηλαδή αυτή για να τον κρίνει; Σιγά το μεγάλο τζάκι από το οποίο καταγόταν. Μια κοπέλα σαν χιλιάδες άλλες. Αλλά αυτή θα χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο, γιατί αποκλείεται να βρεθεί άλλος άντρας να την αντέξει όπως την άντεχε αυτός. Μόνη της θα έμενε και θα μετάνιωνε κάθε στιγμή από δω και πέρα, που τον άφησε.
   Γαμώ το σόι της, τι θα έλεγε τώρα στους δικούς του; Πως θα μπάλωνε το τρίτο διαζύγιο; Αύριο, αύριο θα σκεφτεί με ηρεμία και σίγουρα θα βρει κάτι για να γλυτώσει την ξεφτίλα. Στο κάτω- κάτω, ήταν σκάλες πιο πάνω στην εξυπνάδα από τη Σοφία.  Α να χαθεί η σκύλα… Γιατί αυτό ήταν: ΣΚΥΛΑ!


Β. Παναγιώτης


   Τι γυναίκα Θεέ μου! Γεμάτη ζωντάνια κι αυτοπεποίθηση, πολύ όμορφη σύμφωνα με τα δικά του στάνταρντς και με ένα στοιχείο που αυτόν ειδικά τον ξετρέλαινε: χιούμορ, απίστευτο χιούμορ.
Με το που τους σύστησαν στο μπαράκι, δεν υπήρχε μέσα του κανένας δισταγμός. Παντρεμένος, ε και; Δεν θα ήταν η πρώτη φορά… Αυτά τα ελαφίσια μάτια έπρεπε να κοιτάζουν μόνο αυτόν μέσα στο μισοσκόταδο και κανέναν άλλον… Σύζυγο επέλεξε με αυστηρές προδιαγραφές για μάνα των παιδιών του. Άλλο η οικογένεια, άλλο ο έρωτας.
   Άνθρωπος που δεν χάνει άσκοπα τον χρόνο του, στις επόμενες μέρες την κυνήγησε με πείσμα κι επιμονή. Η Σοφία έχοντας σαν δόγμα της το «μακρυά από παντρεμένους», προσπάθησε να ξεγλυστρήσει από την στενή πολιορκία. Μέχρι το βράδυ που χτύπησε το κουδούνι της κι ανοίγοντας την πόρτα, βρέθηκε πριν προλάβει λέξη να πει, στην αγκαλιά του Παναγιώτη.
   Έρωτας… κακομαθημένο βρωμόπαιδο, χωρίς να υπολογίζει συνθήκες και προδιαγραφές, σήκωσε το τόξο κι έριξε κατ’ ευθείαν στο στόχο, στη Σοφία… Όσο ανοιχτή στις παρέες και στα κοινωνικά δρώμενα, τόσο κλειστή κι απόμακρη στον εσωτερικό της κόσμο, μην εκφράζοντας ποτέ αυτά που έννοιωθε και κρατώντας τα καλά καμουφλαρισμένα κάτω από ένα στρώμα εγωισμού και απόστασης. Έδινε, αλλά από μακρυά, έδινε, αλλά μόνο αν περίμενε να πάρει.
   Ο Παναγιώτης κουράστηκε. Είχε δικά του θέματα και υποχρεώσεις να τον απορροφούν, οι ανασφάλειες και οι προσδοκίες της Σοφίας ήταν τα μόνα που δεν χρειαζόταν στη ζωή του. Απομακρύνθηκε επιδέξια, κρατώντας μια υποτυπώδη επαφή μαζί της (γιατί και στο κρεββάτι δεν άφηνε τον εαυτό της να «δώσει», αυτή ήταν η αλήθεια). Χιλιάδες σαν κι αυτήν , κλειστή κι αποπροσανατολισμένη: αυτό ήταν.
   Απογοήτευση, απορία, παράπονο, πόθοι, ταλαιπώρησαν τη Σοφία για πάρα πολύ καιρό, και κάποια στιγμή εκτός από την απόρριψη του Παναγιώτη, ήρθε αντιμέτωπη μ’ ένα τραγικό ατύχημα που της στέρησε γονείς και οικονομική άνεση, μιας και εκ των υστέρων ήρθαν στο φως τεράστια χρέη τους που επιμελώς της απέκρυπταν. Εκεί πια ένοιωσε ότι δεν υπήρχε παρακάτω… καταλάβαινε πως είχε πιάσει όπως λένε πάτο. Ο μόνος δρόμος πια ήταν προς τα πάνω κι έπρεπε να βρει τρόπο να τον ανέβει.
   Περίπου τρία χρόνια μετά, έχοντας στις τσέπες του μια απερίγραπτη απογοήτευση και μια ακόμα πιο έντονη ψυχική κούραση, αποτελέσματα και τα δύο της προσεκτικά επιλεγμένης και απόλυτα συμβιβασμένης ζωής του, ο Παναγιώτης κάθεται σ’ ένα παραλιακό μπαράκι, με τη Σοφία απέναντί του να του χαμογελάει πλατιά. Είναι η Τρίτη φορά μες τη βδομάδα που αποζητά τη συντροφιά της και ήδη έχει ακυρώσει το επόμενο ραντεβού του με τον ψυχολόγο του. Η ίδια Σοφία, μα … άλλη Σοφία. Του δημιουργεί μια αίσθηση ότι ξαναγεννιέται, δίπλα της ακόμα κι ο αέρας φαίνεται πιο καθαρός και δροσερός. Και το πιο απλό άγγιγμά της, είναι σαν ενδοφλέβια ένεση με ισχυρό ηρεμιστικό… Περίεργο, φαίνεται πολύ πιο εύθραυστη από τότε που την πρωτοσυνάντησε, αλλά ταυτόχρονα ανθεκτική και σε πλήρη ισορροπία, σαν με το ένα χέρι να χαϊδεύει ένα σύννεφο και με το άλλο να χτίζει γέφυρες σαν του Σαν Φρανσίσκο.
   Δεν το ψάχνει όμως και πολύ. Μέσα του φοβάται πως αν το κάνει, θα επηρεάσει τη μαγεία, και δεν θέλει!
   Του αρκεί η παρουσία αυτής της γυναίκας που πέρασε τόσα πολλά, που περιπλανήθηκε περίπου δύο χρόνια από το Περού στις Ινδίες κι από το Μεξικό στο Θιβέτ, για να είναι αυτή τη στιγμή καθισμένη απέναντί του, τροφοδοτώντας τον με ζεστασιά, τρυφερότητα και ηρεμία!
   Δεν ξέρει πώς να το εκφράσει, αλλά η λέξη είναι πολύ κοντά, ένας ΑΓΓΕΛΟΣ, αυτό είναι!!!


Γ. Μανώλης


   Κομμάτια γυαλιά, σκόρπια χαρτιά, πεταμένα αντικείμενα γύρω- γύρω σ’ όλο το γραφείο, και μια γραμματέας στην είσοδο της πόρτας να τον κοιτάζει ακίνητη και σαστισμένη.
   -Τι κάθεσαι εκεί; Τσακίσου φύγε από μπροστά μου!
   Θυμός, θυμός ανεξέλεγκτος, καυτός που δεν εκτονώθηκε με τους κεραυνούς που εξαπέλυσε στο γραφείο του και ψάχνει τον επόμενο στόχο του. Οι φωτογραφίες της Σοφίας τραβάνε σαν μαγνήτης το βλέμμα του κάθε ένα λεπτό και ο νους του αδυνατεί να χωρέσει αυτό που δείχνουν.
   Τη Σοφία, -τη δικιά του Σοφία- στο κρεβάτι τους με το θετό του αδελφό. Μια φρίκη και μια αηδία που έφτασε στο γραφείο του το πρωί, ανώνυμα, κλεισμένη σ’ ένα κίτρινο φάκελλο. Η γυναίκα του, η αγάπη του, η ζωή του η ίδια, στα χέρια ενός ανθρώπου που πάντα τον ζήλευε και τον μισούσε, αλλά λόγω του πατέρα τους προσπαθούσαν να κρατάνε τα προσχήματα. Μ’ αυτήν είχε βρει την ευτυχία, μ’ αυτήν είχε μάθει να εκτιμά τα δώρα της ζωής του, ήταν ο μόνος άνθρωπος που της είχε παραχωρήσει το δικαίωμα της απόλυτης εμπιστοσύνης.
   Αυτό που δεν ήξερε ο Μανώλης, ήταν ότι το μίσος κι η ζήλεια του αδελφού του ήταν τόσο τυφλά, που μη μπορώντας να τον καταστρέψει οικονομικά (λόγω του ισχυρού πατέρα του), μόνο δρόμο καταστροφής είδε το συναισθηματικό κουρέλιασμα του Μανώλη. Θα του κατέστρεφε την ευτυχία.
   Η Σοφία δεν κατάλαβε ότι το ποτό της δεν ήταν αθώο, δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όσα ακολούθησαν, το μόνο που έμαθε ήταν ότι την πήρε ο ύπνος στον καναπέ, όπου ο αδελφός την περίμενε υπομονετικά να ξυπνήσει και να φάνε μαζί με τον Μανώλη και τον πεθερό της που ήρθαν λίγο αργότερα. Άριστη σκηνοθεσία…
   Όχι, αυτές τις λεπτομέρειες δεν θα τις μάθαινε ποτέ ο Μανώλης. Αλλά από δω και πέρα, θα ήταν δυστυχής κι αυτό τον έκανε να πετάει στον έβδομο ουρανό.
   Έγινε δυστυχής, το φάντασμα της Σοφίας θα τον κυνηγούσε σε όλη του τη ζωή. Διάολε, σαν χιλιάδες άλλες κι αυτή, μια πρόστυχη, αυτό ήταν!
  
   Τρισήμισυ  σχεδόν ώρες καθυστέρηση για μια πτήση είναι δυσβάσταχτες, όταν πρέπει να τις περάσεις μόνος σου σε μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου. Ευτυχώς οι τρεις τους τις σκότωσαν σχετικά ανώδυνα, ξεδιπλώνοντας ο καθένας την δική του ιστορία. Και κοίτα σύμπτωση… και στις τρεις υπήρχε μια Σοφία, αλλά καμία σχέση η μια με την άλλη! Απλή συνωνυμία! Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι η ίδια γυναίκα…
-       Η Σοφία!!!
Σχεδόν ταυτόχρονα το όνομα εκτοξεύτηκε από τρία αντρικά στόματα, καθώς η όμορφη, καλοντυμένη γυναίκα διέσχιζε το διάδρομο, μερικά μόνο μέτρα μακριά απ’ αυτούς, τραβώντας μια κομψή δερμάτινη βαλίτσα με ροδάκια, μη έχοντας επίγνωση της έκπληξης και της σιωπής που απλώθηκε ξαφνικά στην αντροπαρέα.
   Τα μεγάφωνα μόλις είχαν αναγγείλει την επιβίβαση της πτήσης για Χιλή.