Το πιο αγαπημένο μου κομμάτι:
αυτό που αναφέρεται στο εκπληκτικότερο είδος που ζει σ’ αυτόν τον πλανήτη, τις γυναίκες. Την ίδια ακριβώς απόλαυση που νοιώθω όταν τους πλέκω το εγκώμιο, νοιώθω κι όταν τις στήνω στα τρία μέτρα και τις εκτελώ εν ψυχρώ! Τι απ’ όλα μας χαρακτηρίζει; Επιδεξιότητα και πολυπραγμοσύνη, η ανικανότητα; Υψηλός βαθμός νοημοσύνης, η απίστευτη ηλιθιότητα; Συναισθηματισμός κι ευαισθησία, η εγωϊσμός και γαϊδουρινή αναισθησία; Γλυκύτητα και διαλλακτικότητα, η πείσμα και δογματισμός;
Είμαστε απίστευτες. Την ίδια στιγμή που μία γυναίκα ασχολείται ταυτόχρονα με τριανταπέντε διαφορετικές δραστηριότητες και ανταπεξέρχεται με τεράστια επιτυχία, κάποια άλλη περιφέρει μια απογοητευτική ανικανότητα να αντικαταστήσει μια λάμπα και απευθύνεται απελπισμένη στο «μωρό» της. Η μία αναλύει την έννοια του χωροχρονικού συνεχούς με μια ευκολία σαν να βάφει τα νύχια της κι η άλλη αποκαλεί τη σημαία της Αρχιεπισκοπής στο μοναστήρι που επισκέφθηκε, σημαία της ΑΕΚ. Η μία παραγκωνίζει τελείως την προσωπική της ζωή για να προλαβαίνει συνεχώς να βρίσκεται μπροστά από τις εξελίξεις του χρηματιστηρίου κι η άλλη κάνει συλλογή από εφήμερους έρωτες, έχοντας μόνο μία αγωνία: αν ο Λάκης Γαβαλάς φέτος χρησιμοποιήσει στην κολλεξιόν του γήινα χρώματα που της πάνε τόσο πολύ. Εκεί που η μία παραμελεί τελείως το σύντροφό της και τον εαυτό της για να παλεύει με την μεσογειακή διατροφή στο βασίλειο της κουζίνας της και να αγχώνει σε μόνιμη βάση τα παιδιά της για όλα, η άλλη «μαγειρεύει» delivery η τα στέλνει στα Goody’s για να έχει το χρόνο που χρειάζεται για γυμναστήρια, σάουνες, spa, ινστιτούτα αισθητικής, κομμωτήρια, shopping therapy και … ψυχολόγο!
Στην πλειοψηφία των γυναικών δεν υπάρχει μέτρο, δεν υπάρχει μέση κατάσταση, δεν υπάρχουν συνδυαστικοί παράγοντες. Ευαισθησία που η χτυπάει κόκκινο η είναι παντελώς απούσα (οι σκύλες που λέγαμε). Εγωϊσμός η φουσκωμένος σαν τεράστιο μπαλόνι, η άγνωστη λέξη σε σημείο ξεφτίλας. Ή πιστή «μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει», η άντρας να’ ναι κι ότι να’ ναι! Επαναστάτρια, δημιουργική, δυναμική, η άβουλη, κυκλοθυμική και καταθλιπτική. Όσες σχετικά ισορροπημένες γυναίκες υπάρχουν, αποτελούν μια τρανταχτή απόδειξη του πόσο υπέροχες μπορούμε να είμαστε. Και καταλαβαίνουν πολύ καλά γιατί οι αντίστοιχοι ισορροπημένοι άντρες διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μαζί μας, δεν μπορούν να μας καταλάβουν, δεν μπορούν να μας αντέξουν … Και βέβαια, γιατί μας κατηγορούν ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας που λέγεται δύναμη, είναι στα χέρια των γυναικών. Απ’ τη στιγμή που της έχει δοθεί το δώρο να φέρνει στον κόσμο νέους ανθρώπους και να τους μεγαλώνει, αυτόματα έχει τη δυνατότητα να περάσει σ’ αυτούς όλες τις ποιότητες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Βολευτήκαμε όμως οι περισσότερες πίσω από τον χαρακτηρισμό «ασθενές φύλο» που προφανώς μας αποδόθηκε σε σχέση με την μυική δύναμη και δεν έχει να κάνει με την εσωτερική δύναμη. Και μέχρι το σημείο του να μεταφερθεί το σκρίνιο στην άλλη άκρη του σαλονιού, μια χαρά είναι η μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων στο ισχυρό φύλο, αλλά για τα παιδιά μας εμείς είμαστε υπεύθυνες για το τι είδους μάτια θα έχουν μεγαλώνοντας για να κοιτάζουν τη ζωή και με τι χέρια θα τη δουλεύουν. Δεν υποτιμώ τον ρόλο των αντρών, απλά πιστεύω ότι η δική τους συμβολή σταματά στην προσφορά του βασικού υλικού και σε μας αντιστοιχεί η επεξεργασία του. Η αντρική φύση είναι συνήθως πιο επιθετική, κάθετη και απόλυτη. Μπορεί να διδάξει τη μαχητικότητα στη ζωή, όχι όμως εύκολα την ειρήνη. Μπορεί να διδάξει την αποδοχή των προκλήσεων, όχι όμως εύκολα την διαλλακτικότητα. Μπορεί να διδάξει την διεκδίκηση, όχι όμως εύκολα την υποχώρηση. Μπορεί να διδάξει την αξιοπρέπεια, δύσκολα όμως τη διαχωρίζει από τον εγωισμό. Ο άντρας λοιπόν (πάντα κατά τη γνώμη μου και πάντα λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι δεν είναι όλοι έτσι, όπως και οι γυναίκες δεν είναι όλες έτσι), μπορεί να περάσει την «ιδέα», η γυναίκα όμως έχει τη δύναμη να καθορίζει την ποιότητα αυτής της ιδέας. Αν αυτό δεν είναι μία μορφή απόλυτης δύναμης, τότε τι είναι; Ακόμα και στο ρόλο της συντρόφου έχει επίσης μια μορφή δύναμης πάνω στο αρσενικό, που εφαρμοσμένη σωστά, μπορεί να φέρει στην επιφάνεια ό,τι μεγαλειώδες πιθανόν να κρύβεται μέσα του. Αμέτρητες γυναίκες διετέλεσαν «μούσες» διάσημων αντρών. Πόσο συχνά ακούμε για άντρες «μούσες»;
Αυτό όμως δεν είναι ένα σοβαρό βιβλίο, γι’ αυτό εγώ θα σταθώ εκεί που διασκεδάζω περισσότερο: στα τρωτά μας, στα ανισόρροπά μας και στις χαζομάρες που ενίοτε κάνουμε.
Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ
Στίχος από τραγούδι που κάλλιστα θα μπορούσε να αναφέρεται στους ερμαφρόδιτους οργανισμούς του ζωικού βασιλείου. Προφανώς εκφράζει την απογοήτευση μιας γυναίκας από τους άντρες. Μήπως όμως αυτό το «αντράκι» βγαίνει σαν αντίδραση επειδή ακριβώς προϋπάρχει στον χαρακτήρα; Και ίσως αυτό το στοιχείο να είναι ο ένοχος για τη μοναξιά της; Ποιος άντρας που τον τράβηξε μια θηλυκή παρουσία δεν θα το βάλει στα πόδια, αν ανακαλύψει ότι κάτω απ’ αυτήν κρύβεται ένας τσαμπουκαλής νταλικέρης;
Με το να είμαι ο άντρας της ζωής μου τι κερδίζω άραγε; Μ’ αγαπάω πολύ, κοιμάμαι μαζί μου το βράδυ, μου προσφέρω τα προς το ζειν, με φροντίζω, με πάω διακοπές, μου λέω πόσο όμορφη και καλή είμαι, επαινώ τα φαγητά μου, συμφωνώ μαζί μου στις συζητήσεις η προσπαθώ να μου αλλάξω γνώμη όταν νομίζω ότι έχω άδικο, μου κάνω δώρα, μου φέρνω λουλούδια, θυμάμαι τη γιορτή και τα γενέθλιά μου και γιορτάζω την ημέρα που τα έφτιαξα μαζί μου! Γιατί πρέπει να είμαι ο άντρας της ζωής μου για να μου τα κάνω αυτά; Γιατί ΔΕΝ μου τα κάνω σαν γυναίκα; Μήπως τότε εισπράξω διαφορετική αντιμετώπιση από τους άντρες;
Ερώτηση κρίσης: Πόσο θα σας τράβαγε ένας άντρας που είναι «η γυναίκα της ζωής του, αυτός»;
Όλη μέρα στο σαλόνι με τα μπικουτί, το μυαλό σου έχει χαζέψει από το fashion tv
Οι πολύ νεότεροι από σας, έχετε πετύχει ποτέ την κοπέλα σας με μπικουτί; Αν ναι, έμοιαζε καθόλου μ’ αυτό το αγγελικό πλασματάκι που γνωρίσατε πριν ένα χρόνο και σας έκλεψε το μυαλό και την καρδιά; Όποιος απαντήσει ναι, έχει πρόωρο καταρράκτη και στα δύο μάτια και καλά θα κάνει να το κοιτάξει. Τα μπικουτί μπροστά σας, είναι ένα από τα σημάδια. Μαζί με τις συζητήσεις και τις απόψεις για την πολιτική, την κοινωνία, τα συναισθήματα, που βρίσκονται πιά σε κατάσταση νεκρικής ακαμψίας δίπλα της στον καναπέ, ανάμεσα σ’ αυτήν και το τηλεκοντρόλ, ένα πράγμα σημαίνουν. Ότι έχετε γίνει «δεδομένοι». Θεωρεί ότι αφού σας κέρδισε, θα σας έχει για πάντα, όπως το πολυμίξερ που κέρδισε σε κάποιο χορό τοπικού συλλόγου. Υπάρχετε στο ντουλάπι της. Το ότι εσείς μπορεί να μην αντέχετε πιά τον «εφιάλτη» και την στενή σχέση της με την τηλεόραση αντί για σας, δεν περνάει καν απ’ το μυαλό της. Τα μαζεύετε, φεύγετε και μετά είστε τα καθάρματα που την παρατήσατε χωρίς λόγο.
Είμαι εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισα, που τους άντρες σαν τα ζάρια τους μπεγλέρισα
Έχεις γνωρίσει έναν πολύ «ωραίο» άνθρωπο, με ανοιχτό μυαλό, χιούμορ, παρουσία, μόρφωση, που ξεκινάς μαζί του μια σχέση υψηλών προδιαγραφών. Και γρήγορα αρχίζει να σου βγάζει χίλιων λογιών απωθημένα, έντονη προκατάληψη για το γυναικείο φύλο, παύεις να είσαι καλά κι η σχέση γεμίζει με γιατί. Δεν σε εμπιστεύεται, δεν σ’ εκτιμά (χωρίς προφανή λόγο) δεν σου «ανοίγεται». Δυστυχώς, έχεις πέσει σ’ ένα «ζάρι»! Μάλιστα, ζάρι! Παιγμένο από μια γυναίκα τζογαδόρισσα: Παίζω, κερδίζω, φεύγω, πάω σε άλλο τραπέζι.
Υιοθετώντας κάποιες κλασσικές αντρικές συμπεριφορές του τύπου «κάνω το κέφι μου και πάμε γι’ άλλα» μερικές γυναίκες θεωρούν μαγκιά και καταξίωση την απλή χρήση και ολοκληρωτική χειραγώγηση των αντρών. Και εύκολη λεία είναι οι άντρες με αυξημένες ευαισθησίες και μειωμένες ψυχικές αντοχές. Αυτό το είδος επενδύει πολύ πιο εύκολα τα συναισθηματικά του αποθέματα σε μετοχή «φούσκα» γιατί δεν μπορεί να την ξεχωρίσει από την αρχή. Άντε λοιπόν να πείσεις κάποιον που μετά από μια τέτοια επένδυση, νοιώθει ζάρι, ότι δεν θες κι εσύ να παίξεις μαζί του.
Ακριβό μου διθέσιο …κινητήρα και πλαίσιο στα’ χω αλλάξει
Η πλειοψηφία των γυναικών οδηγών (πάντα κατά την προσωπική μου άποψη και μέσα από την εμπειρία μου), είναι η έκφραση του απόλυτου κινδύνου, είτε οδηγούν ακριβό διθέσιο, είτε μικρό, φτηνό «της πόλης».
Ώριμες κυρίες που μέχρι τα εξήντα τους δεν ήξεραν ούτε ν’ ανοίξουν τον αεραγωγό στην θέση του συνοδηγού και ξαφνικά , τον χάσαμε τον στρατηγό, έμειναν μόνες με μια Mercedes στο γκαράζ και θέλησαν να κάνουν αυτό που τους ήταν απαγορευμένο όλα αυτά τα χρόνια: να την οδηγήσουν και να μπουν στο (κλειστό πια) μάτι του στρατηγού.
Πιτσιρίκες μ’ ένα Ν στο πίσω τζάμι, που προσπαθούν όχι να μάθουν να οδηγούν σωστά, αλλά να μιμηθούν ότι ηλιθιότητα κάνουν κάποιοι άντρες μάγκες οδηγοί, για ν’ αποδείξουν ότι δεν υστερούν σε τίποτα (για καθαρά φεμινιστικούς δηλαδή λόγους)!
Κυρίες που πήραν αυτοκίνητο, όχι γιατί το απαιτούσε η δουλειά τους, όχι γιατί το απαιτούσαν οι αυξημένες οικογενειακές τους υποχρεώσεις (παιδιά, σχολεία, φροντιστήρια, ψώνια κλπ), όχι γιατί πραγματικά το γούσταραν, οπότε δεν έγινε «κτήμα» τους ποτέ, αλλά επειδή είχαν οι φίλες, οι γειτόνισσες, οι ξαδέρφες κι οι νύφες τους και το κυκλοφορούν κάτι Δευτέρες η Τετάρτες απογεύματα για να πάνε σε χαρτορίχτρες και καφετζούδες με κληρονομικό χάρισμα.
Εμπειρία μου των τελευταίων χρόνων, είναι κάτι πανάκριβα κάμπριο, που σε κάτι ατέλειωτες ευθείες κινούνται νωχελικά –άντε το πολύ με εβδομήντα χιλιόμετρα- στην αριστερή λωρίδα και όταν τα πλησιάσεις, διαπιστώνεις ότι ΝΑΙ, οδηγεί γυναίκα και ΝΑΙ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και τυφλή, γιατί ούτε τους προβολείς σου που αναβοσβήνουν βλέπει, ούτε ότι έχεις σχεδόν κολλήσει στον προφυλακτήρα της. Αληθινή ιστορία, το έζησα προσωπικά το 1986 στον περιφερειακό της οδού Κατεχάκη, όπου η οδηγός που είναι μπροστά μου έχει βγάλει μια βούρτσα και χτενίζεται στο καθρεφτάκι ενώ το αυτοκίνητο φεύγει δεξιά και σκάει στο πεζοδρόμιο.
Θεωρώ ότι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πάρουν την οδήγηση στα σοβαρά, γιατί όσες μπήκαν, είναι απίστευτα επιδέξιες και οξυδερκείς, με αξιοσημείωτη οδηγική αντίληψη. Εκπληκτικές ΚΑΙ εκεί, όπως και οπουδήποτε αλλού αποφασίσουν να διοχετεύσουν την εξυπνάδα και την ενεργητικότητά τους.
Κορίτσι πράμα, στην κοινωνία των αντρών, επιβιώνω από θαύμα
Εντάξει, όχι και θαύμα. Είπαμε τα χίλια μύρια για τους άντρες, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά για μια γυναίκα στην εποχή μας. Εδώ δεν χρειάστηκαν θαύματα για να επιβιώσουν οι προηγούμενες γενιές γυναικών (μόνο αγώνες και επιμονή). Τι θαύμα χρειάζεται για να επιβιώσει μια γυναίκα σήμερα που έχουμε ρίξει σχεδόν όλα τα αντρικά κάστρα και στον εργασιακό και στον κοινωνικό και στον πολιτικό χώρο; Κανένα νομίζω. Τι να πουν κι αυτοί οι ταλαίπωροι που βαθμιαία έχασαν μέσα από τα χέρια τους σχεδόν όλα τα «κεκτημένα» και τα «μονοπώλια»;
Όταν πίνει μια γυναίκα …
… δεν έχει καμία διαφορά από το όταν πίνει ένας άντρας! Το κάνει για τους ίδιους λόγους, τις ίδιες αιτίες και με τις ίδιες αφορμές. Απλά μας εντυπωσιάζει περισσότερο, γιατί το ποτό, όπως και το κάπνισμα, ήταν κάποτε αντρικά «προνόμια».
Είμαστε απίστευτες. Την ίδια στιγμή που μία γυναίκα ασχολείται ταυτόχρονα με τριανταπέντε διαφορετικές δραστηριότητες και ανταπεξέρχεται με τεράστια επιτυχία, κάποια άλλη περιφέρει μια απογοητευτική ανικανότητα να αντικαταστήσει μια λάμπα και απευθύνεται απελπισμένη στο «μωρό» της. Η μία αναλύει την έννοια του χωροχρονικού συνεχούς με μια ευκολία σαν να βάφει τα νύχια της κι η άλλη αποκαλεί τη σημαία της Αρχιεπισκοπής στο μοναστήρι που επισκέφθηκε, σημαία της ΑΕΚ. Η μία παραγκωνίζει τελείως την προσωπική της ζωή για να προλαβαίνει συνεχώς να βρίσκεται μπροστά από τις εξελίξεις του χρηματιστηρίου κι η άλλη κάνει συλλογή από εφήμερους έρωτες, έχοντας μόνο μία αγωνία: αν ο Λάκης Γαβαλάς φέτος χρησιμοποιήσει στην κολλεξιόν του γήινα χρώματα που της πάνε τόσο πολύ. Εκεί που η μία παραμελεί τελείως το σύντροφό της και τον εαυτό της για να παλεύει με την μεσογειακή διατροφή στο βασίλειο της κουζίνας της και να αγχώνει σε μόνιμη βάση τα παιδιά της για όλα, η άλλη «μαγειρεύει» delivery η τα στέλνει στα Goody’s για να έχει το χρόνο που χρειάζεται για γυμναστήρια, σάουνες, spa, ινστιτούτα αισθητικής, κομμωτήρια, shopping therapy και … ψυχολόγο!
Στην πλειοψηφία των γυναικών δεν υπάρχει μέτρο, δεν υπάρχει μέση κατάσταση, δεν υπάρχουν συνδυαστικοί παράγοντες. Ευαισθησία που η χτυπάει κόκκινο η είναι παντελώς απούσα (οι σκύλες που λέγαμε). Εγωϊσμός η φουσκωμένος σαν τεράστιο μπαλόνι, η άγνωστη λέξη σε σημείο ξεφτίλας. Ή πιστή «μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει», η άντρας να’ ναι κι ότι να’ ναι! Επαναστάτρια, δημιουργική, δυναμική, η άβουλη, κυκλοθυμική και καταθλιπτική. Όσες σχετικά ισορροπημένες γυναίκες υπάρχουν, αποτελούν μια τρανταχτή απόδειξη του πόσο υπέροχες μπορούμε να είμαστε. Και καταλαβαίνουν πολύ καλά γιατί οι αντίστοιχοι ισορροπημένοι άντρες διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μαζί μας, δεν μπορούν να μας καταλάβουν, δεν μπορούν να μας αντέξουν … Και βέβαια, γιατί μας κατηγορούν ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας που λέγεται δύναμη, είναι στα χέρια των γυναικών. Απ’ τη στιγμή που της έχει δοθεί το δώρο να φέρνει στον κόσμο νέους ανθρώπους και να τους μεγαλώνει, αυτόματα έχει τη δυνατότητα να περάσει σ’ αυτούς όλες τις ποιότητες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Βολευτήκαμε όμως οι περισσότερες πίσω από τον χαρακτηρισμό «ασθενές φύλο» που προφανώς μας αποδόθηκε σε σχέση με την μυική δύναμη και δεν έχει να κάνει με την εσωτερική δύναμη. Και μέχρι το σημείο του να μεταφερθεί το σκρίνιο στην άλλη άκρη του σαλονιού, μια χαρά είναι η μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων στο ισχυρό φύλο, αλλά για τα παιδιά μας εμείς είμαστε υπεύθυνες για το τι είδους μάτια θα έχουν μεγαλώνοντας για να κοιτάζουν τη ζωή και με τι χέρια θα τη δουλεύουν. Δεν υποτιμώ τον ρόλο των αντρών, απλά πιστεύω ότι η δική τους συμβολή σταματά στην προσφορά του βασικού υλικού και σε μας αντιστοιχεί η επεξεργασία του. Η αντρική φύση είναι συνήθως πιο επιθετική, κάθετη και απόλυτη. Μπορεί να διδάξει τη μαχητικότητα στη ζωή, όχι όμως εύκολα την ειρήνη. Μπορεί να διδάξει την αποδοχή των προκλήσεων, όχι όμως εύκολα την διαλλακτικότητα. Μπορεί να διδάξει την διεκδίκηση, όχι όμως εύκολα την υποχώρηση. Μπορεί να διδάξει την αξιοπρέπεια, δύσκολα όμως τη διαχωρίζει από τον εγωισμό. Ο άντρας λοιπόν (πάντα κατά τη γνώμη μου και πάντα λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι δεν είναι όλοι έτσι, όπως και οι γυναίκες δεν είναι όλες έτσι), μπορεί να περάσει την «ιδέα», η γυναίκα όμως έχει τη δύναμη να καθορίζει την ποιότητα αυτής της ιδέας. Αν αυτό δεν είναι μία μορφή απόλυτης δύναμης, τότε τι είναι; Ακόμα και στο ρόλο της συντρόφου έχει επίσης μια μορφή δύναμης πάνω στο αρσενικό, που εφαρμοσμένη σωστά, μπορεί να φέρει στην επιφάνεια ό,τι μεγαλειώδες πιθανόν να κρύβεται μέσα του. Αμέτρητες γυναίκες διετέλεσαν «μούσες» διάσημων αντρών. Πόσο συχνά ακούμε για άντρες «μούσες»;
Αυτό όμως δεν είναι ένα σοβαρό βιβλίο, γι’ αυτό εγώ θα σταθώ εκεί που διασκεδάζω περισσότερο: στα τρωτά μας, στα ανισόρροπά μας και στις χαζομάρες που ενίοτε κάνουμε.
Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ
Στίχος από τραγούδι που κάλλιστα θα μπορούσε να αναφέρεται στους ερμαφρόδιτους οργανισμούς του ζωικού βασιλείου. Προφανώς εκφράζει την απογοήτευση μιας γυναίκας από τους άντρες. Μήπως όμως αυτό το «αντράκι» βγαίνει σαν αντίδραση επειδή ακριβώς προϋπάρχει στον χαρακτήρα; Και ίσως αυτό το στοιχείο να είναι ο ένοχος για τη μοναξιά της; Ποιος άντρας που τον τράβηξε μια θηλυκή παρουσία δεν θα το βάλει στα πόδια, αν ανακαλύψει ότι κάτω απ’ αυτήν κρύβεται ένας τσαμπουκαλής νταλικέρης;
Με το να είμαι ο άντρας της ζωής μου τι κερδίζω άραγε; Μ’ αγαπάω πολύ, κοιμάμαι μαζί μου το βράδυ, μου προσφέρω τα προς το ζειν, με φροντίζω, με πάω διακοπές, μου λέω πόσο όμορφη και καλή είμαι, επαινώ τα φαγητά μου, συμφωνώ μαζί μου στις συζητήσεις η προσπαθώ να μου αλλάξω γνώμη όταν νομίζω ότι έχω άδικο, μου κάνω δώρα, μου φέρνω λουλούδια, θυμάμαι τη γιορτή και τα γενέθλιά μου και γιορτάζω την ημέρα που τα έφτιαξα μαζί μου! Γιατί πρέπει να είμαι ο άντρας της ζωής μου για να μου τα κάνω αυτά; Γιατί ΔΕΝ μου τα κάνω σαν γυναίκα; Μήπως τότε εισπράξω διαφορετική αντιμετώπιση από τους άντρες;
Ερώτηση κρίσης: Πόσο θα σας τράβαγε ένας άντρας που είναι «η γυναίκα της ζωής του, αυτός»;
Όλη μέρα στο σαλόνι με τα μπικουτί, το μυαλό σου έχει χαζέψει από το fashion tv
Οι πολύ νεότεροι από σας, έχετε πετύχει ποτέ την κοπέλα σας με μπικουτί; Αν ναι, έμοιαζε καθόλου μ’ αυτό το αγγελικό πλασματάκι που γνωρίσατε πριν ένα χρόνο και σας έκλεψε το μυαλό και την καρδιά; Όποιος απαντήσει ναι, έχει πρόωρο καταρράκτη και στα δύο μάτια και καλά θα κάνει να το κοιτάξει. Τα μπικουτί μπροστά σας, είναι ένα από τα σημάδια. Μαζί με τις συζητήσεις και τις απόψεις για την πολιτική, την κοινωνία, τα συναισθήματα, που βρίσκονται πιά σε κατάσταση νεκρικής ακαμψίας δίπλα της στον καναπέ, ανάμεσα σ’ αυτήν και το τηλεκοντρόλ, ένα πράγμα σημαίνουν. Ότι έχετε γίνει «δεδομένοι». Θεωρεί ότι αφού σας κέρδισε, θα σας έχει για πάντα, όπως το πολυμίξερ που κέρδισε σε κάποιο χορό τοπικού συλλόγου. Υπάρχετε στο ντουλάπι της. Το ότι εσείς μπορεί να μην αντέχετε πιά τον «εφιάλτη» και την στενή σχέση της με την τηλεόραση αντί για σας, δεν περνάει καν απ’ το μυαλό της. Τα μαζεύετε, φεύγετε και μετά είστε τα καθάρματα που την παρατήσατε χωρίς λόγο.
Είμαι εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισα, που τους άντρες σαν τα ζάρια τους μπεγλέρισα
Έχεις γνωρίσει έναν πολύ «ωραίο» άνθρωπο, με ανοιχτό μυαλό, χιούμορ, παρουσία, μόρφωση, που ξεκινάς μαζί του μια σχέση υψηλών προδιαγραφών. Και γρήγορα αρχίζει να σου βγάζει χίλιων λογιών απωθημένα, έντονη προκατάληψη για το γυναικείο φύλο, παύεις να είσαι καλά κι η σχέση γεμίζει με γιατί. Δεν σε εμπιστεύεται, δεν σ’ εκτιμά (χωρίς προφανή λόγο) δεν σου «ανοίγεται». Δυστυχώς, έχεις πέσει σ’ ένα «ζάρι»! Μάλιστα, ζάρι! Παιγμένο από μια γυναίκα τζογαδόρισσα: Παίζω, κερδίζω, φεύγω, πάω σε άλλο τραπέζι.
Υιοθετώντας κάποιες κλασσικές αντρικές συμπεριφορές του τύπου «κάνω το κέφι μου και πάμε γι’ άλλα» μερικές γυναίκες θεωρούν μαγκιά και καταξίωση την απλή χρήση και ολοκληρωτική χειραγώγηση των αντρών. Και εύκολη λεία είναι οι άντρες με αυξημένες ευαισθησίες και μειωμένες ψυχικές αντοχές. Αυτό το είδος επενδύει πολύ πιο εύκολα τα συναισθηματικά του αποθέματα σε μετοχή «φούσκα» γιατί δεν μπορεί να την ξεχωρίσει από την αρχή. Άντε λοιπόν να πείσεις κάποιον που μετά από μια τέτοια επένδυση, νοιώθει ζάρι, ότι δεν θες κι εσύ να παίξεις μαζί του.
Ακριβό μου διθέσιο …κινητήρα και πλαίσιο στα’ χω αλλάξει
Η πλειοψηφία των γυναικών οδηγών (πάντα κατά την προσωπική μου άποψη και μέσα από την εμπειρία μου), είναι η έκφραση του απόλυτου κινδύνου, είτε οδηγούν ακριβό διθέσιο, είτε μικρό, φτηνό «της πόλης».
Ώριμες κυρίες που μέχρι τα εξήντα τους δεν ήξεραν ούτε ν’ ανοίξουν τον αεραγωγό στην θέση του συνοδηγού και ξαφνικά , τον χάσαμε τον στρατηγό, έμειναν μόνες με μια Mercedes στο γκαράζ και θέλησαν να κάνουν αυτό που τους ήταν απαγορευμένο όλα αυτά τα χρόνια: να την οδηγήσουν και να μπουν στο (κλειστό πια) μάτι του στρατηγού.
Πιτσιρίκες μ’ ένα Ν στο πίσω τζάμι, που προσπαθούν όχι να μάθουν να οδηγούν σωστά, αλλά να μιμηθούν ότι ηλιθιότητα κάνουν κάποιοι άντρες μάγκες οδηγοί, για ν’ αποδείξουν ότι δεν υστερούν σε τίποτα (για καθαρά φεμινιστικούς δηλαδή λόγους)!
Κυρίες που πήραν αυτοκίνητο, όχι γιατί το απαιτούσε η δουλειά τους, όχι γιατί το απαιτούσαν οι αυξημένες οικογενειακές τους υποχρεώσεις (παιδιά, σχολεία, φροντιστήρια, ψώνια κλπ), όχι γιατί πραγματικά το γούσταραν, οπότε δεν έγινε «κτήμα» τους ποτέ, αλλά επειδή είχαν οι φίλες, οι γειτόνισσες, οι ξαδέρφες κι οι νύφες τους και το κυκλοφορούν κάτι Δευτέρες η Τετάρτες απογεύματα για να πάνε σε χαρτορίχτρες και καφετζούδες με κληρονομικό χάρισμα.
Εμπειρία μου των τελευταίων χρόνων, είναι κάτι πανάκριβα κάμπριο, που σε κάτι ατέλειωτες ευθείες κινούνται νωχελικά –άντε το πολύ με εβδομήντα χιλιόμετρα- στην αριστερή λωρίδα και όταν τα πλησιάσεις, διαπιστώνεις ότι ΝΑΙ, οδηγεί γυναίκα και ΝΑΙ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και τυφλή, γιατί ούτε τους προβολείς σου που αναβοσβήνουν βλέπει, ούτε ότι έχεις σχεδόν κολλήσει στον προφυλακτήρα της. Αληθινή ιστορία, το έζησα προσωπικά το 1986 στον περιφερειακό της οδού Κατεχάκη, όπου η οδηγός που είναι μπροστά μου έχει βγάλει μια βούρτσα και χτενίζεται στο καθρεφτάκι ενώ το αυτοκίνητο φεύγει δεξιά και σκάει στο πεζοδρόμιο.
Θεωρώ ότι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πάρουν την οδήγηση στα σοβαρά, γιατί όσες μπήκαν, είναι απίστευτα επιδέξιες και οξυδερκείς, με αξιοσημείωτη οδηγική αντίληψη. Εκπληκτικές ΚΑΙ εκεί, όπως και οπουδήποτε αλλού αποφασίσουν να διοχετεύσουν την εξυπνάδα και την ενεργητικότητά τους.
Κορίτσι πράμα, στην κοινωνία των αντρών, επιβιώνω από θαύμα
Εντάξει, όχι και θαύμα. Είπαμε τα χίλια μύρια για τους άντρες, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά για μια γυναίκα στην εποχή μας. Εδώ δεν χρειάστηκαν θαύματα για να επιβιώσουν οι προηγούμενες γενιές γυναικών (μόνο αγώνες και επιμονή). Τι θαύμα χρειάζεται για να επιβιώσει μια γυναίκα σήμερα που έχουμε ρίξει σχεδόν όλα τα αντρικά κάστρα και στον εργασιακό και στον κοινωνικό και στον πολιτικό χώρο; Κανένα νομίζω. Τι να πουν κι αυτοί οι ταλαίπωροι που βαθμιαία έχασαν μέσα από τα χέρια τους σχεδόν όλα τα «κεκτημένα» και τα «μονοπώλια»;
Όταν πίνει μια γυναίκα …
… δεν έχει καμία διαφορά από το όταν πίνει ένας άντρας! Το κάνει για τους ίδιους λόγους, τις ίδιες αιτίες και με τις ίδιες αφορμές. Απλά μας εντυπωσιάζει περισσότερο, γιατί το ποτό, όπως και το κάπνισμα, ήταν κάποτε αντρικά «προνόμια».
